Davranış terapisi, çeşitli teknikler ve stratejiler aracılığıyla sağlıksız veya yararsız davranışları değiştirmeye odaklanan bir psikoterapi türüdür. Davranış terapisinin birincil amacı, bireylerin olumsuz davranışlarını olumlu davranışlarla değiştirmelerine yardımcı olmak, genel refahlarını ve günlük yaşamdaki işlevlerini iyileştirmektir. Davranış terapisi, davranışın koşullanma, pekiştirme ve diğer çevresel faktörler yoluyla öğrenilebileceğini ve öğrenilemeyeceğini öne süren öğrenme teorisi ilkelerine dayanmaktadır.
Davranış terapisinde kullanılan yaygın tekniklerden biri, bireylerin korkularıyla veya kaygı uyandıran durumlarla kontrollü ve güvenli bir ortamda kademeli olarak yüzleştikleri maruz bırakma terapisidir. Bu, tolerans geliştirmelerine ve nihayetinde korkularının üstesinden gelmelerine yardımcı olur. Bir başka teknik de, gevşeme tekniklerini korkulan uyarana kademeli olarak maruz kalma ile birleştiren ve bireyin zamanla daha rahat hale gelmesini sağlayan sistematik duyarsızlaştırmadır.
Örneğin, köpek korkusu olan bir kişi önce anksiyetesini yönetmek için gevşeme tekniklerini öğrenebilir. Daha sonra yavaş yavaş köpek resimlerine maruz bırakılır, ardından köpekleri uzaktan gözlemler ve sonunda bir köpekle aynı odada bulunur. Bu süreç, bireyin korkusu üzerinde hakimiyet kazanmasını sağlar ve sonuçta kaygı ve kaçınma davranışlarında azalmaya yol açar.
Ayrıca bakınız: Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT), Maruz Bırakma Terapisi, Sistematik Duyarsızlaştırma
(İng. Behavior Therapy)