Koşullanma, psikolojide temel bir kavramdır ve bir bireyin davranışının çevresi tarafından şekillendirildiği veya etkilendiği öğrenme sürecine atıfta bulunur. İki ana koşullanma türü vardır: klasik koşullanma ve edimsel koşullanma.
İlk olarak Ivan Pavlov tarafından incelenen klasik koşullanma, nötr bir uyaranın koşulsuz bir uyaranla eşleştirilmesiyle ortaya çıkar ve bu da doğal olarak koşulsuz bir tepkiyi ortaya çıkarır. Zamanla nötr uyarıcı, orijinal koşulsuz tepkiye benzer koşullu bir tepki uyandırmaya başlar. Klasik koşullanmanın ünlü bir örneği Pavlov’un köpekleridir; burada bir zil sesi (nötr uyarıcı) yiyecek sunumuyla (koşulsuz uyarıcı) eşleştirilmiş ve sonunda köpeklerin yalnızca zil sesinde salya akıtmasına (koşullu tepki) yol açmıştır.
B.F. Skinner tarafından ortaya konan edimsel koşullanma, eylemlerin sonuçları aracılığıyla öğrenmeyi içerir. Bu süreçte davranışlar pekiştirilir ya da cezalandırılır, böylece gelecekte tekrarlanma olasılıkları artar ya da azalır. Pekiştirme (olumlu ya da olumsuz) bir davranışın tekrarlanma olasılığını artırırken, ceza ise azaltır. Örneğin, ev ödevini tamamladığı için övgü alan bir çocuğun (olumlu pekiştirme) bunu tekrar yapma olasılığı artarken, ev ödevini yapmadığı için azarlanan bir çocuğun (ceza) davranışı tekrarlama olasılığı azalabilir.
Ayrıca bakınız: Klasik Koşullanma, Edimsel Koşullanma, Pekiştirme, Ceza, Davranışçılık
(ing. Conditioning)