Çocuğa bir şeylerin yapılıp yapılmaması gerektiğini göstermek için örnek teşkil edildiğini ve başkalarını gözlemleyerek öğrenmeyi vurgulayan teorik bir yaklaşım.
Sosyal öğrenme, insanların sosyal çevrelerinde başkalarının davranışlarını gözlemleyerek ve taklit ederek yeni davranışlar, tutumlar ve beceriler öğrendiklerini öne süren bir teoridir. Bu teoriye göre, bireyler pasif bilgi alıcıları değildir, bunun yerine yeni beceriler öğrenmek ve geliştirmek için çevreleriyle ve çevrelerindeki insanlarla aktif olarak etkileşime girerler.
Sosyal öğrenme kavramı, insanların dört temel süreç aracılığıyla öğrendiğine inanan psikolog Albert Bandura tarafından geliştirilmiştir: dikkat, akılda tutma, yeniden üretim ve motivasyon. Dikkat, bireyin gözlemlenen davranışa odaklanmasını; akılda tutma, bireyin gözlemlenen davranışı hatırlama yeteneğini; yeniden üretim, bireyin gözlemlenen davranışı yeniden üretme yeteneğini ve motivasyon, bireyin gözlemlenen davranışı gerçekleştirme arzusunu ifade eder.
Sosyal öğrenme yoluyla bireyler dil, sosyal normlar ve değerler de dahil olmak üzere çok çeşitli davranışlar ve beceriler edinebilirler. Bu süreç özellikle çocukluk döneminde önemlidir, çünkü çocuklar genellikle ebeveynlerini, akranlarını ve diğer sosyal modelleri gözlemleyerek ve taklit ederek yeni davranışlar ve beceriler öğrenirler.
Ayrıca bkz: Gözlemsel öğrenme, Modelleme, Dolaylı pekiştirme.
(ing.) social learning theory