Yerkes-Dodson İlkesi, uyarılma veya stres seviyeleri ile performans arasındaki ilişkiyi tanımlayan psikolojik bir kavramdır. Bu ilkeye göre, bir görevde en yüksek performans için en uygun uyarılma seviyesi vardır. Uyarılma seviyeleri çok düşükse, kişi iyi performans gösterecek kadar motive olmayabilirken, aşırı yüksek uyarılma seviyeleri kaygıya ve performansın düşmesine neden olabilir. Optimum uyarılma seviyesi görevin karmaşıklığına bağlı olarak değişir; daha basit görevler tipik olarak en yüksek performans için daha yüksek uyarılma seviyeleri gerektirirken, daha karmaşık görevler optimum performans için daha düşük uyarılma seviyeleri gerektirir.
Örnek: Önemli bir sınava çalışan bir öğrenci düşünün. Eğer öğrenci çok rahatsa ve yeterince stresli değilse, etkili bir şekilde çalışamayabilir veya gerekli bilgileri aklında tutamayabilir. Öte yandan, öğrenci aşırı stresli veya endişeli ise, konsantre olmakta zorlanabilir ve sınavda kötü performans gösterebilir. Yerkes-Dodson İlkesi, öğrencinin bu iki aşırı uyarılma arasında bir denge bulduğunda en iyi performansı göstereceğini öne sürer.
“Orta düzeyde bir uyarılma ve motivasyon olduğunda en iyi halimizi alırız; bu da bizi zorlayacak kadar zorluk olduğu, ancak bizi aşırı zorlamayacak kadar da zorluk olmadığı anlamına gelir.” – Dr. Alice Boyes, psikolog ve yazar
Ayrıca bakınız: Uyarılma, Stres, Performans, Motivasyon
(Eng. Yerkes-Dodson Prensibi)